Anja (57) is al ruim tien jaar vrijwilliger bij Stichting Meedoen in Rotterdam. Toen ze begon fileerde ze overdag vis en bracht ze ’s ochtends haar dochter naar school. In het buurthuis naast de school waren extra handen nodig voor Stichting Meedoen, en diezelfde week gaf Anja zich op als vrijwilliger. Het team bij dit spreekuur bestond uit maar één persoon; haar komst was dus meer dan welkom. Wat startte als twee uurtjes per week, groeide uit tot een vaste baan van 32 uur op het hoofdkantoor.
“Vooral toen ik zelf een dochter kreeg, zag ik hoe groot de verschillen zijn,” blikt ze terug. “Buurkinderen konden niet sporten of verjaardagen vieren, gewoon omdat het geld er niet was.”
Anja sloot zich aan bij het wekelijkse spreekuur. Twee uur lang hielp ze ouders door aanvragen in te dienen voor zwemlessen, sportcontributie of een fiets. Marketing had de stichting toen nauwelijks; mensen vonden het spreekuur via-via. Toch zat de lobby regelmatig vol. “Ouders schoven hun loonstrookjes voorzichtig naar me toe,” herinnert ze zich. “Die schaamte brak mijn hart. Ik heb nooit naar cijfers gekeken, alleen naar de blije koppies die eruit voortkomen.”
Na elk spreekuur ging Anja met een voldaan gevoel naar huis. “Yes, weer een kindje blij gemaakt,” dacht ik dan. Dat effect merkte ze ook op straat: kinderen kwamen haar knuffelen en bedanken omdat ze eindelijk op zwemles zaten.
Na bijna een decennium vrijwilligerswerk vroeg de stichting haar de administratie op het hoofdkantoor te versterken. Nu verwerkt Anja wekelijks honderden digitale aanvragen en – zoals ze zelf zegt – “kan ik nog meer kinderen helpen.”
Toch maakt ze zich zorgen over de toekomst. Buurthuizen verdwijnen en verenigingen worstelen met contributies. “Sociale plekken zijn zó belangrijk. Zonder sportclub of wijkcentrum gaan kinderen zwerven op straat. Dat gaat me echt aan het hart.”
Haar wens is helder: méér subsidie, méér partners en vooral méér veilige plekken waar kinderen kunnen samenkomen.